O książce: 1984 / Opublikowane po raz pierwszy w Moskovsky Vestnik, 1830, cz. 1, nr I, s. 13-13. 10–41. Ibidem, w nr II, na s. 23. 228, w dziale „Wiadomości i notatki” zamieszczono następującą wypowiedź Pogodina: „Przygodę, która stała się podstawą opowiadania „Kryminalny”, opowiedział mi na trzecim roku jeden z moich przyjaciół, który sam ją opisał w „Dennicy”; potem przeczytałem opowiadanie o tej samej rzeczy, „Margherita”, opublikowane w 1803 r. – ale chciałem to opowiedzieć na swój własny sposób – i pozostawiono czytelnikom ocenę, czy podjąłem niepotrzebną pracę. Słyszałem, że w języku francuskim istnieje inna podobna historia. (Mamy tu na myśli opowiadanie V.I. P-vy (prawdopodobnie Panaewa) „Natalia. Prawdziwy incydent”, opublikowane w almanachu M.A. Maksimowicza „Dennica” z roku 1830 oraz „Nieszczęśliwa Margarita. Prawdziwa opowieść rosyjska”. M., 1803 ). P. A. Wiazemski w artykule „O czasopismach moskiewskich”, opublikowanym w „Gazecie Literackiej” (1830, nr 8), scharakteryzował „Kryminal” jako opowieść należącą „do rodziny literatury kryminalnej, która jest na naszą cześć i ma został już wzbogacony o kilka dzieł tego samego autora” i napisał: „To dziwne, że prawdziwe wydarzenie, które posłużyło za treść tej historii i utrwaliło się w pamięci naszego ludu, dało jednocześnie początek innej historii, opublikowanej w Dennicy” (s. 61). Nowatorska fabuła. Fabuła Zbrodniarza (o kobiecie, która przypadkowo zabija kochanka i służącego-szantażanta) jest szeroko rozpowszechniona od średniowiecza. W Rosji jego odmiany zaczynają pojawiać się w XVII wieku. W XVIII–XIX w. wydarzenia są często datowane na czasy Katarzyny II i czasami są przedstawiane jako prawdziwe wydarzenie. O losach tej fabuły patrz: Winogradow V.V. Fabuła i styl. M., 1963.